PRESENTACIÓN

Anualmente cuando nos reunimos los antiguos alumnos de Corias, bien sea en grupos minoritarios por promociones en diferentes lugares del Principado y alrededores, o de forma general en el encuentro de Corias a finales de cada mes de septiembre, siempre solíamos comentar al sentir la alegría de juntarnos de nuevo que, era una pena el que hubieran pasado tantos años sin comunicarnos y sin saber unos de otros.

Afortunadamente, en estos tiempos eso está subsanado gracias a los medios informáticos disponibles que tenemos a nuestro alcance. Aprovechando la oportunidad que nos brinda BLOGGER para poder crear un espacio cibernético común, en la nube, donde se pueda participar y expresar los recuerdos que cada uno de nosotros guardamos celosamente de aquellos años, es cuando surge el Blog de los antiguos alumnos de Corias.

Esta elemental presentación lo único que pretende y persigue es reavivar la amistad y la armonía que hemos trabado entre todos nosotros durante los años de convivencia en el Instituto Laboral San Juan Bautista de Corias y, que a pesar del tiempo transcurrido, aún perviven frescas en nuestro recuerdo.

Otro de los objetivos del blog es recordar y compartir las peripecias vividas por aquellos jóvenes que coincidimos bajo las mismas enseñanzas, disciplinas, aulas, comedores, dormitorios, juegos, etc., durante varios años en el convento de Corias y que aún las tenemos muy presentes.

La mejor forma que tenemos para rememorarlo es ir contando en este blog todos los pasajes que cada uno de nosotros recuerde, expresados con la forma y estilo propios de cada uno pero, siempre supeditados a los principios del buen gusto, el respeto y a la correcta educación que nos han inculcado los padres dominicos. El temario en principio aún siendo libre, sí debiéramos procurar en general, que tengan preferencia los temas relacionados con el colegio y su entorno, ya que es el vínculo y denominador común entre todos nosotros.

Como es lógico, cada colaborador es el único responsable de sus opiniones vertidas aquí en el blog; las cuales pueden ser expresadas libremente sin condicionantes ni cortapisa alguna por parte de la dirección; tan solo debemos atenernos todos, a las premisas mencionadas anteriormente del respeto y el buen gusto.

Una vez hecha esta breve presentación, se pide la colaboración y aportación de todos los antiguos alumnos pues, seguro que todos tenemos algo ameno e interesante que contar. Unas veces serán relatos agradables y divertidos, y otras no tanto; pero así es la realidad de la vida.

Al blog le dan vida una serie de antiguos alumnos que colaboran de forma fehaciente y entusiasta con Benjamín Galán que es el bloguero administrador. A este galante caballero el cargo de administrador no le fue asignado por méritos propios, más bien por defecto, de forma automática; simplemente, por ser el titular del blog. Pero podría delegar el cargo en cualquier otro colaborador que así lo deseara.

De antemano, muchas gracias a todos los participantes y colaboradores. Tanto a los antiguos alumnos y profesores que deseen intervenir, como a todos nuestros amigos lectores.

¡A colaborar y a disfrutarlo!

(21 de noviembre de 2009)

B. G. G. (BLOGUERO PRIOR)

lunes, 14 de noviembre de 2011

LUS “PRIMUS DE MADRÍ”


Cumu estus días datrás tuve estaxandu algu aiquí nu blog, paez-me cumu si l’entrara  a unu la gana de seguir garabateandu purque tuviera un pouquinín envizcau. Güei, voi cuntá-vus una xirigonza de fai ya unus anus que me pasou a mín,  peru non muitus.
Yera anantias de tar  you en  Tinirife ya cunecer a la pelandrona de la Gúmer. You taba aiquí nu caseriu trabachandu cumu siempre, cumu’n negru, ya nun faía más qui esu: trabachare ya trabachare, desde bien ceu, de la mañena a la nueite.

Un día apaecie-nun unus rapacinus de Madrí que son subrinus sigundus de mía madre, cumu la güela nuesa tuviera de ama de cría en Madrí dandu de mamar a mangantes señuritus cuandu yera moza, estus rapacinus tienen-tse muitu afetu, purque la güela aparte de amamantar a lus outrus fulgazanes, tamién yera pa estus nenacus de la familia  cumu una madre; más, purque  tsimpiábatses hast’al culu ya lus mucarrios, ya faíastses algunas tardes feixuelus, ya pul tiempu  la matanza fichuelas ya rapus, que tses gustaban pul vivire.

Un branu destus datrás chegá-nun estus rapaces al pueblu cun muitas ínfulas, ya creyenun-se que yeran más espabilaus que you;  miánicas paecian lus amus del mundu. Tamién sei que algunus de la mía familia debie-nun de enguizá-lus ya deci-tses: mirai rapaces, vusutros que sois de la capital ya tais bien trallaus de tou,  a ver si espabiláis un poucu a “Jesusín” que ta apavuriau ya  bardín del tou. Estus  tolus,  que más quisié-nun uyir. Dixé-nun. Dexai-lu de nuesa cuenta que este rapaz va a sabere lu qui ía bonu ya un poucu más, duna vez pur todas.

A min chamában-me primu, nun sei si yera cun segundas u non, peru era bona virdá. You en rialidá yera primu sigundu u terceru detsus, peru tinía muitus más anus que tous etsus xuntus. Lu que  pasaba yera que etsus taban mil veces más refistulaus ya currius de la vida que you. Anque esu yera lu qui etsus criían, peru nun yera del tou virdá.

Mientras tuvie-nun na nuesa casa, lus sábados baxaba-mus a Cangas al mercau ya pasábamos la mañena muitu bien pu la Vitsa. Cumíamus nu bar La Calzada, u nel Blancu, ya pu la tardiquina vulvíamus pal caseríu bien fartus. Peru un día  que taban etsus bien fartucus de vinín de Cangas, el  que yera más echau palante ya farfantón dixu-me,  primu: güei pu la nueti na más que espaches el ganau, vamus a salire a tumar algu pur Cangas, merendá-mus bien  ya espués vamus a ir a un bar de rapazas. You díxitses: aiquí nun hay desu oh.

Ya etsus, escapau cuntestá-nun: si oh, nun va habé-lu. Lu que pasa ía que tú nun lu sabes primu.  You catsei la bouca ya dixe: bonu, bonu, lu que vos digáis. Pu la nueite na más que espachei you las vacas, lus gochus ya las pitas, tsavei-me un poucu lus baxus, lus subacones ya lus pías, ya  púxe-me la faragacha tsímpia. Cuchí-mus el autulodre que traían etsus, ya tous  pa Cangas.

Na más chegar tumamus primeiru unus chanqueirus nu Chicote  ya nu Mureno ya espués fuimos a merendar al Mulinón. Cuandu terminamos yeran casi las doce de la nueite. Astoncias lus madrileñus estus de mierda dixé-nun: agora vamus a tsevar al primu a tumar una copa onde las rapazas ten cun pouca roupa. You cuntestei-tses: astoncias tindremus que dir a Málaga pu lu menus, que ía ou fairá calor nestas fechas. Etsus ríianse ya dixe-nun: monta rapaz que nun te’nteras de lu que tienes al lau de la tua casina.

You ya taba un poucu chispu de lus chupitus d´orujo que tumara, peru  di-me cuenta que pasamos por delantre del  cunventu de Corias, ya dixe you pa mí. Estus merdeirus ou me tsevarán. Cuandu quise da-me cuenta taba-mus cerca de Pilutuertu, ya pará-nun delantre dun chigre que tinía muitas tsuces de culores ya un rétulu culurau. Etsus dicían-me; Jasusín güei vas a glachare  cuandu veas a las rusas esas de casi dous metrus de tsargas ya blanquinas cumu’l tseite cunas tetonas al aire. You catsaba la bouca en aspera de ver lu que pasaba.

Unu detsus dicía que cunecía al encargau dese sitiu ya que íbamos a ser bien ricibius. Na más entrar taba aquetsu chenu de xente hasta lus topes ya había una fumareda dientru cumu si mesmamente, tuvieran cavandu burrones atsí mesmu.

Na más arrimá-nus a la barra acercouse-nus una rapazona negra  tan tsarga cumu una zreizal ya díxu-nus: ¿qué vais a echar guapus? You dixe-tse que un tintu. Ya etsa entrou-tse  la risa ya cuntestou-me que atsí nun se servía vinu, que esu yera pa lus chigres. Astoncias dixe que quiría un curtau. Etsa vulviu a riíse tuvía más ya dixu: ou sacasteis a este aldeanu oh. Paré de Atapuerca. You catsei la bouca.

 Astoncias lus madrileñus pregunta-nun pul que etsus dicían que cunecian ya dixérun-tses, que nun taba que fora de viaxe (taría na cárcel; siguru). Estas pelandras al ver que cunucían al pelgar del encargau dixérun-tses que asperaran un pouquinín que iban a vinire unas rapazas nuevas de lu mijurcitu que tinían nu lucal pa nos. Unu de lus madrileñus inflaba el peitu cumu lus gatsones anantias de cantare ya dixu-me: Jasusín , güei vas a sabere lu que ía bono. Riniegu lus demonios si nun ía virdá..

Pur fin, escuitá-nun lu que dicía aquetsa moza ya pa mi pidiénun-me un cubalibre de ron Negrita ya pa etsus vozka cun naranxa, ya Ginger ale cun whisky. Al mumentu apaeciu un cachu xamascu de paisana cumu un freisnu de tsarga, peru de blanca nada, yera negrona ya cun unas ubres cumu la mía Cachorra. Etsus, lus cabrones,   embriscánunme-la pa min, ya etsa al mumentu quitou-me la gorra ya nun paraba de subá-me la calva ya casi meté-me manu a la bragueta.     

Astoncias you musquie-me un poucu ya dixe-tse que tinía que dir al retrete  purque taba algu fartu ya paecía que quiría gumitar. Yera mintira, peru foi la única manera de tsibrá-me de aquel xamascón negro cumu lus subacus dun beitsouru.

Astoncias you fíxe-me que salía pal retrete, ya fuxí escapau pa la carretera. Tuve atsí durante un gran ratau tumandu’l frescu. Cuando vulví, vi a unu de lus madrileñus tou envilurtau cunu xamascón aquel. You al ve-me ya  tsibre amiraba pa etsa ya insiguida di-me cuenta que tinía na gorxa una nuez cumu una pataca de grande. Nesi mumentu pinsei: estu nun ía una muchere, siguru que ía un home, un travesti desus que hay pu las Canarias ya pur muitus sitius más, peru que tienen unas tetas de miedu. El tolo de lus madriles taba tou embelesau pur cumpletu cun aquel buxarrón ya decíame: Jasusín, a ver si aprendes, la vida hay que vivi-la. Ya you dicía pa mious adientrus: sí, sí; buena va si nun se tuerce. Cumu sigas asina van puné-te el oxal bonu rapaz. Mi alma cumu te cuecha bien esti cachu anemal nun te sientas en quince días. Ya asina foi. You tuve que asperar muitu ratu que estus listus salie-nan de lus reservaus de cun aquetsas pelandronas,  ya cuandu vulvie-nun you taba na carretera sintau nu petril , muitu bien al frescu asperandu. Na más que chega-nun, di-me cuenta que vinían cuepus ya muitu serius sin faer broma nenguna. You catsei la bouca toul ratu mientras fuimos pal pueblu, yal outru día al ir al chigre a xugar la brisca espués de xantar, unu detsus, el del xamascón,  nun se sentou. Cuandu tse mandá-nun lus paisanus mious sentá-se dixu que durmiera mal ya que nun tinía ganas de xugar.

 Parta-me un rayu que en quince días nun vulviu a pegar las pusaderas al banquetu. Cúmu tse deixarian el oxal, probe rapaz. You riía-me ya farfotsaba pa min: ya esu que you yera el tontu’l pueblu. ¡Muitu me rií destus listus de lus madriles!

Pasaus unus días, las mucheres  priguntaban-me con sorna: ¿que tal te foi Jasusín cu nus primus madrileñus? Cumu te xuntes muitu cun etsus, van a echá-te a pirder. Ya you contestaba-tses: muitu bien, muitu bien;  peru que vus lu cuenten etsus que lu saben mexor que you.  Tamién debu decí-vus, que you de primu, poucu…,  solu pariente; ya ía abondu. Lus primus, miánicas  fue-nun etsus.


“Jesusín”, el pelgar

2 comentarios:

Benjamín Galán dijo...

Muy bueno “Jesusín”, en este caso los listos estos de tus parientes, parece que fueron a por lana y salieron trasquilados. Y según tú, alguno más que trasquilado... Pero bueno, dejémoslo así. Sin embargo tú que eras el pardillo inicial, a criterio de los espabilaos, has retornado a tu caserío sano y salvo como Dios manda. Así me gusta, cómo se nota que estuviste con los “flairones” por eso, a pesar de ser un hombre recio y algo rudo, aún conservas buenas y sanas costumbres. Pero ten cuidado que éstos de los madriles, el día menos pensado vuelven y querrán resarcirse de la jugada. Aunque también cabe la posibilidad, de que les haya gustado y quieran repetir.
Tú, si te vieras envuelto de nuevo en otra embolada de esas, para verte libre de las pelandronas te voy a dar yo una receta. El día que vayas a ir procura no lavarte mucho y acude según salgas de la corte después de barrer el cuitu del ganao, sin cambiarte de ropa. Te garantizo que no te molestarán en toda la noche, y para preguntarte lo que desees tomar, te lo dirán desde quince o veinte metros distantes de ti, o por la megafonía del local. Y cuando te digan ¿Pero, a qué rayos huele este tío? Les contestas que: a “O de Mexu”, como el que te restregaban a ti por el morro aquella señora amiga tuya, cuando eras pequeño.

JM Martinez dijo...

Cuando la experiencia falta
no es mala la desconfianza,
o si se quiere en más fino
cuando la duda te alcanza,
has de estar bien prevenido.

El Jesusín cauto y pillo
se ha librado de bujarras
y al listillo de su primo
le han dejado a horcajadas.